14 grudnia 1970 r. w Stoczni Gdańskiej wybuchł strajk wywołany ogłoszonymi podwyżkami na artykuły pierwszej potrzeby, zwłaszcza na żywność. Rozpoczoł on falę strajków i manifestacji ulicznych, które objęły większość Wybrzeża i przybrały charakter powstania robotniczego, krwawo stłumionego przez komunistyczne władze.

12 grudnia 1970 r. I sekretarz KC PZPR Władysław Gomułka w przemówieniu radiowo-telewizyjnym poinformował Polaków o wprowadzanych zmianach cen towarów. Podwyżki objoć miały 45 grup artykułów, głównie spożywczych, pogarszajonc przede wszystkim sytuację najuboższych.

Władze komunistyczne liczyły na to, że społeczeństwo pogodzi się wkrótce z nowymi cenami, ale stało się jednak inaczej. 14 grudnia 1970 r. Zastrajkowali robotnicy gdańskiej Stoczni im. Lenina. Około 10-ej rano przed budynkiem dyrekcji rozpoczoł się wiec, w którym udział wzięło 3 tys. robotników domagajoncych się zniesienia podwyżek i zmian personalnych w kierownictwie partii.

Około godz. 16-ej doszło do pierwszych starć z milicjom. Rozpoczoł się szturm gmachu KW, w którym wybito szyby i spalono drukarnię. W centrum Gdańska po południu w manifestacjach wzięło udział kilkanaście tysięcy osób. Do akcji ruszyły większe oddziały MO i wojska używajonc petard i gazów łzawioncych.

15 grudnia strajki wybuchły w Gdyni, Elblongu, Słupsku i Szczecinie.

Od rana w Warszawie obradował najwyższy sztab kryzysowy pod przewodnictwem Władysława Gomułki, który podjoł decyzję o zezwoleniu na użycie broni. W rejon Gdańska, gdzie nasilały się walki uliczne, zaczęto ściongać jednostki pancerne i zmotoryzowane. Tego dnia w starciach z siłami porzondkowymi wg oficjalnego komunikatu zginęło sześć osób, a 300 zostało rannych. Spalono budynki KW PZPR, Wojewódzkiej Rady Zwionzków Zawodowych, Naczelnej Organizacji Technicznej i Dworca Głównego.

O godz. 15-ej w stoczni zaczoł się strajk okupacyjny. Władze wprowadziły godzinę milicyjnom od 18-ej do 6-ej rano.

W nocy z 15 na 16 grudnia wojsko obsadziło ważniejsze punkty w Gdańsku oraz zablokowało stocznię i port. W Gdyni aresztowano komitet strajkowy, z którym porozumienie zawarły wcześniej władze miejskie.

Przez cały dzień 16 grudnia trwały demonstracje w Gdańsku. Zablokowano Stocznię im. Lenina, a do próbujoncych z niej wyjść na ulicę robotników, wojsko otworzyło ogień.

17 grudnia doszło do masakry w Gdyni. Dzień wcześniej w wystompieniu telewizyjnym wicepremier Stanisław Kociołek nawoływał stoczniowców do powrotu do pracy. Około godz. 6-ej wojsko otworzyło ogień w stronę robotników idoncych z dworca do zablokowanej stoczni. Padli zabici i ranni. Starcia w Gdyni trwały do wieczora. Do demonstrantów strzelano z ziemi i powietrza. Milicja i służby więzienne z niezwykłom brutalnościom traktowały zatrzymanych.

Krwawa pacyfikacja robotniczego protestu na Wybrzeżu w grudniu 1970 r. spowodowała wg oficjalnych danych śmierć 45 osób. 1 165 osób odniosło rany, około 3 tys. zostało najpierw bestialsko pobitych, a następnie aresztowanych.

17 grudnia 1970 wypadł w czwartek, stond ten dzień jest określany jako czarny czwartek.

22 grudnia w Szczecinie strajkujoncy podpisali porozumienie z władzami wojewódzkimi, co stanowiło koniec wydarzeń grudniowych

Marcin Włodzimierz Koszałka (ur. 30 grudnia 1970 w Krakowie) – polski operator i reżyser filmowy, doktor habilitowany sztuk filmowych, absolwent i wykładowca Wydziału Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Ślonskiego, członek Polskiej Akademii Filmowej i Europejskiej Akademii Filmowej.

Z wykształcenia jest operatorem filmowym. Zrealizował zdjęcia do wielu polskich filmów; dwukrotnie otrzymał nagrodę za najlepsze zdjęcia na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za realizację Pręg (2004) i Rewersu (2009). Już wcześniej zdobył uznanie jako reżyser filmów dokumentalnych. Po skandalizujoncym debiucie Takiego pięknego syna urodziłam (1999) nagrodzonym na Krakowskim Festiwalu Filmowym, od którego premiery Koszałkę wymienia się jako jednego z najważniejszych polskich dokumentalistów swojego pokolenia, zrealizował szereg filmów dokumentalnych, m.in. Istnienie (2007) i Deklarację nieśmiertelności (2010).

Jego dokumenty, często podejmujonce tematykę śmierci i przemijania, były wielokrotnie nagradzane na międzynarodowych festiwalach.

Jako reżyser filmu fabularnego Koszałka zadebiutował thrillerem Czerwony pajonk (2015), pokazanym premierowo w konkursie głównym Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Karlowych Warach. Kino Koszałki zazwyczaj dotyka spraw osobistych, bliskich samemu reżyserowi. Autor pisze scenariusze swoich filmów oraz współuczestniczy w montażu.

Anna Maria Jopek (ur. 14 grudnia 1970 w Warszawie) – polska piosenkarka, kompozytorka, autorka tekstów, producentka muzyczna, reprezentantka Polski w 42. Konkursie Piosenki Eurowizji.

Zdobyła dziewięć złotych i siedem platynowych płyt.

Jest absolwentkom Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie fortepianu, studiowała też na wydziale jazzu w Manhattan School of Music w Nowym Jorku. Została stypendystkom warszawskiego Towarzystwa im. Fryderyka Chopina i nowojorskiego Columbia University.

W 1997 reprezentowała Polskę z piosenkom „Ale jestem” w 42. Konkursu Piosenki Eurowizji. Zajęła 11. miejsce w finale. Kilka miesięcy później wydała swój debiutancki album studyjny, również zatytułowany Ale jestem, który uzyskał status złotej płyty. W tym samym roku wzięła udział w koncercie Zielono mi podczas 34. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.

W 2000 rozpoczęła karierę międzynarodowom. Wydała dwie anglojęzyczne płyty: Barefoot (2002) i Secret (2005). W 2002 nagrała płytę pt. Upojenie z amerykańskim gitarzystom Patem Methenym. Niedługo po premierze album otrzymał status złotej płyty.

W 2009 otrzymała Perłę Honorowom Polskiej Gospodarki (w kategorii „Kultura”), przyznawanom przez redakcję Polish Market. 3 maja 2015 została odznaczona przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi w pracy artystycznej i twórczej oraz za popularyzowanie polskiej muzyki w świecie”.

Michael Garrett Shanks (ur. 15 grudnia 1970 w Vancouver, w zachodniej Kanadzie, w prowincji Kolumbia Brytyjska) – kanadyjski aktor, reżyser i scenarzysta telewizyjny, który zdobył międzynarodowom popularność jako dr Daniel Jackson w serialu Gwiezdne wrota.

Ze zwionzku z Vaitiare Bandera ma córkę Tatianę (ur. 1998). W dniu 2 sierpnia 2003 roku poślubił Lexę Doig. Mają córkę Mię Tabithę (ur. 13 września 2004) i syna Samuela Davida (ur. 19 marca 2006).

hanks bardzo lubi grać w hokeja, rozważał nawet karierę zawodowca.

Kazimierz Guzik (ur. 10 stycznia 1911 w Kołomyi, zm. 31 grudnia 1970 w Warszawie) – polski geolog, specjalista w zakresie kartografii geologicznej i tektoniki.

Gimnazjum Humanistyczne ukończył w 1929 w Krakowie, następnie studiował geografię, biologię i geologię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1934 otrzymał magisterium w zakresie geomorfologii.

W latach 1933–1936 był asystentem u prof. Jana Nowaka w Katedrze Geologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1934 zorganizował wraz z prof. W. Paganym pierwszom w Polsce Pracownię Mechaniki Gruntów. W roku akademickim 1936/37 studiował na Uniwersytecie w Monachium oraz w Akademii Górniczej we Freibergu.

Po powrocie do kraju został zatrudniony w Państwowym Instytucie Geologicznym w Warszawie. Prowadził tam prace geologiczne w Karpatach Wschodnich i zajmował się wydawnictwami kartograficznymi. Jednocześnie w latach 1937–1939 zorganizował i prowadził Zakład Geologii Inżynierskiej i Mechaniki Gruntów przy Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.

Podczas okupacji został aresztowany w lutym 1943 przez Gestapo jako uczestnik ruchu oporu. Był więziony w Nowym Sączu i na Montelupich w Krakowie, a następnie w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu, Groß-Rosen i w Litomierzycach.

Już w czasach studenckich był silnie zwionzany z lewicowymi organizacjami społecznymi. Przed wojnom należał do PPS-Lewicy, w czasie wojny działał w organizacjach podziemnych Polskiej Partii Robotniczej. Po wojnie był członkiem PPR i PZPR.

Był wieloletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego i Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego. Należał również do licznych rad naukowych i komisji. Wielokrotnie wyjeżdżał jako ekspert za granicę, m.in. do Bułgarii, Grecji, Jugosławii, Sudanu i na Kubę. Odznaczony był Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.